Esen rüzgarın esareti...

Bazen insan çok yalnız olduğunu hisseder.
Bu Trabzon aslında bana hiç bir zaman yalnız olduğumu hissettirmedi.
Ben Trabzon'a geldiğim günden beri yazmayı sever oldum kendi yazılarımla büyüdüm.
Buradaki beşinci yılım ve ben hala utanıyorum, kendi yazdıklarımın başkaları tarafından okunulmasından utanıyorum.
Bu şehir gönlüme ilaç oldu.
Ben bu şehrin yağmuruna aşık oldum.
Tırmanılması gereken tepelerine aşık oldum.Sokaklarına ,caddelerine aşık oldum.
Bu şehir sayesinde yalnızlıktan nasıl çıkıldığını çaresizlikten nasıl kurtulacağını öğrendim.
Ben bu şehirden hayata tutunmayı öğrendim.
Okulu bırakma gibi bir şansım varken bu şansı elimden alan bir şehir oldu bu şehir.
İkliminin düzensizliğine aşık oldum,zamansız yağan yağmuru, zamansız soğuğu,zamansız kar'ına aşık oldum bu şehrin.
Bu şehrin memleketinden uzak oluşuna, buraya gelmek için çektiğim çileler, bu şehre bağlanmama neden oldu,
Hayat bazen insanları bir gemi misali, istediği noktadan esip istediği noktaya çekebiliyor, bu gemiyi ne kadar yönettiğini san'san da herşey boşa.
İşte benimkisi bu misal,sanki bu dünyaya gelmeden yaşamış gibiyim bu şehri, dejavu misali.
Neyse bu şehir böyle bir şehir işte.
Aslında kimse bilmez bu şehirde üniversite okumanın ne olduğunu,
 bir görsen o balkonlarını, hele o yemekhanede dururken tanık olduğun o sohbetleri biryerde bulamazsınız aslında.